تقدیم به آسمان پرستارهء فرهنگ آبی ما استاد واصف باختری

 پرواز خیال

تا با سروش شعر

                هماهنگ میشوم

                             با هر چه هست و نیست

                                       چه مادی چه معنوی

                                                 همرنگ میشوم

گه در گلوی حنجرهء یک غزل، سرود

              گه درسکوت تلخ خدا، آیه ی شهود

                          گه چون پیامبران رسالت بدوش نیز

                               درگوش های بسته ی وجدانهای کر

                                         چون زنگ میشوم

 گه در نگاه ابر سیه چشم آفتاب

                گه درسراب یأس زمان

                       چشمهء زلال

                            گاهی پیامی خون شهید امید وار

                                     از عهد (( انتظار))

                                              که با قلب داغدار

فریاد میزند به رفیقان (( جامه دار))

         ((کای همره هان سست عناصر)) مگر چه شد:

              آن عهد آن وقار؟

                     آن عزم آن شعار؟

                            آه ...

                                  از شکست آیینه د لتنگ میشوم...!!!

گه چون سروش مبهم اسطورهء خیال

              یک لحظه آسمان و زمین را گذر کنم

                      از آسمان ستاره بچینم به هر نگاه

                           برق نگاه یار گذارم  به چشم ماه

                                  سازم به هرکجا که قشنگ است پایگاه

                                           گاهی به پاسداریی جمشید فکر بکر

                                                                اورنگ می شوم

گاهی خروش شعله ی شمشیر رستمم

               گه مویه های پور جگرپاره ماتمم

                      گاهی زبان سرخ به آورد گاه رزم

                              گاهی بیان سبز به مهمان سرای بزم

                                          گاهی سفیر صلح و گهی جنگ میشوم.

گه درمقام خلسه

           هفتاد خوان رستم تبعیض بردرم

              وزهفت دام دیو تعلق شوم رها

                    واندرفضای روشن و آن لحظه ء شفاف

                                             بی رنگ میشوم.

آفتاب پرست

فریدون مشیری

در خانه خود نشسته ام ناگاه
مرگ اید و گویدم ز جا برخیز
این جامه عاریت به دور افکن
وین باده جانگزا به کامت ریز

خواهم که مگر ز مرگ بگریزم
می خندد و می کشد در آغوشم
پیمانه ز دست مرگ می گیرم
می لرزم و با هراس می نوشم

 آن دور در آن دیار هول انگیز
بی روح فسرده خفته در گورم
لب بر لب من نهاده کژدمها
بازیچه مار و طعمه مورم

در ظلمت نیمه شب که تنها مرگ
بنشسته به روی دخمه ها بیدار
ومانده مار و مور و کژدم را
می کاود و زوزه می کشد کفتار

روزی دو به روی لاشه غوغایی است
آنگاه سکوت می کند غوغا
روید ز نسیم مرگ خاری چند
پوشد رخ آن مغاک وحشت زا

سالی نگذشته استخوان من
در دامن گور خاک خواهد شد
وز خاطر روزگار بی انجام
این قصه دردناک خواهد شد

ای رهگذران وادی هستی
از وحشت مرگ می زنم فریاد
بر سینه سرد گور باید خفت
هر لحظه به مار بوسه باید داد

ای وای چه سرنوشت جانسوزی
اینست حدیث تلخ ما این است
ده روزه عمر با همه تلخی
انصاف اگر دهیم شیرین است

از گور چگونه رو نگردانم
 من عاشق آفتاب تابانم
من روزی اگر به مرگ رو کردم
از کرده خویشتن پشیمانم

من تشنه این هوای جان بخشم
دیوانه این بهار و پاییزم
تا مرگ نیامدست برخیزم
در دامن زندگی بیاویزم

 از کتاب تولدی دیگر

تازه می شوم!

سلمان هراتی

 
(?)
شب فرو می افتد                   
و من تازه می شوم
از اشتیاق بارش شبنم
نیلوفرانه
به آسمان دهان باز می کنم
ای آفریننده شبنم و ابر
آیا تشنگی مرا پایان می دهی؟
تقدیر چیست؟
می خواهم از تو سرشار باشم.
(?)
جهان، قرآن مصور است
و آیه ها در آن
به جای آن که بنشینند، ایستاده اند
درخت یک مفهوم است
دریا یک مفهوم است
جنگل و خاک و ابر
خورشید و ماه و گیاه
با چشم های عاشق بیا
تا جهان را تلاوت کنیم.

پویندگان

 آنان به مرگ وام ندارند
آنان که زندگی را لاجرعه سر کشیدند
آنان که ترس را
 تا پشت مرزهای زمان راندند
آنان به مرگ وام ندارند
 آنان فراز بام تهور
افراشتند نام
آنان
 تا آخرین گلوله جنگیدند
 آنان با آخرین گلوله خود مردند
 آری به مرگ وام ندارند
 آنان
عشاق عصر ما
 پویندگان راه بلا راه بی امید
مادر ! بگو که در تک این خانه خراب
 گل های آتشین
در باغ دامن تو چه سان رشد می کنند ؟
این خواهر و برادر من آیا
شیر از کدام ماده پلنگی گرفته اند ؟
پیش از طلوع طالع
امشب ستارگان به بستر خون خسته خفته اند
بیدار باش را

سری خواهم که سودایش تو باشی

دلی خواهم، تمنایش تو باشی

تحمل می کنم یلدای غم را

به امیدی که فردایش تو باشی

چه رازی در نگاهت خفته ای دوست

که می ماند چنین ناگفته ای دوست

ندیدم خیر از این بودن که دایم

مرا می داشتی آشفته ای دوست

شبی از کوی جانان می گذشتم

تو پنداری که از جان می گذشتم

نگاهی داشتم یک آسمان ابر

نهاده سر به باران می گذشتم

غمت آتش زده در جانم ای دوست

نکردی از کسی پرسانم ای دوست

تو با وصل چه کس آباد گشتی

من از هجران تو ویرانم ای دوست

به دل دارم هوای کوی نرگس

نشسته در مشامم بوی نرگس

پرستوی بهار روی اویم

پر و بالک زنانم سوی نرگس

نگاهش قصه های دیگری داشت

دلش آهنگ جای دیگری داشت

پرستش کردمش یک عمر اما

خدای من خدای دیگری داشت

به جز جانت نمی کردم تصور

جز ایمانت نمی کردم تصور

چه شد کاینگونه ام از یاد بردی

من اینسانت نمی کردم تصور

تو را در بندگی زیبد خدایی

که تو فرمانروای جان مایی

خوشم در سرزمین با تو بودن

تو سلطانی کنی و من گدایی

¤ نوشته شده در ساعت <#time#> توسط

خری آمد به سوی مادر خویش، بگفت مادر چرا رنجم دهی بیش

برو امشب برایم خواستگاری، اگر تو بچه ات رو دوست داری

خر مادر بگفتا ای پسر جان، تو را من دوست دارم بهتر از جان

ز بین این همه خرهای خوشگل، یکی را کن نشان چون نیست مشکل

خرک از شادمانی جفتکی زد، کمی عرعر نمود و پشتکی زد

بگفت مادر به قربان نگاهت، به قربان دو چشمان سیاهت

خر همسایه را عاشق شدم من، به زیبایی نباشد مثل او زن

بگفت مادر برو پالان به تن کن، برو اکنون بزرگان را خبر کن

به اداب و رسومات زمانه، شدند داخل به رسم عاقلانه

دو تا پالان خریدند پای عقدش، یه افسار طلا با پول نقدش

خریداری نمودند یک طویله، همانطوری که رسم است در قبیله

خر عاقد کتاب خود گشاید، وصال عقد ایشان را نمیاید

دوشیزه خر خانم آیا رضایی؟، به عقد این خر خوشتیپ در آیی؟

یکی از حاضرین گفتا به خنده، عروس خانم به گل چیدن برفته

برای بار سوم خر بپرسید، که خر خانم سرش یکباره جنبید

خران عرعر کنان شادی نمودند، به یونجه کام خود شیرین نمودند

به امید خوشی و شادمانی، برای این دو خر در زندگانی

                                                                                  از همان قوشخانه

ویرانگر

نورالله وثوق

هـــر ازنو پیکری را می تراشیم             بت ویرانگری را می تراشیم
چنان در بت تراشی چیره گشتیم            که از بد بد تری را می تراشیم
..............................

پلنگ و ببر

بتی را گرچه نبش قبر کردیم             به حق حق پرستان جبر کردیم
پلنگی را در آوردیم از پای                ولی خودرا اسیر ببر کردیم
 ....................... 

میراث بابا

 غلامان  عجب اندیشه داریم ؟              چه میراثی زبا با پیشه داریم؟
پریشا ن تر زهرچه ریش گشتیم              اگرچه مردما ن ریشه داریم
................................

آیینه

مگر   آیینه  صبح بهاریم               که شب را روز روشن می شماریم
 به اغیا ر اختیار خویش دادیم                       که  در بی اختیاری بختیا ریم
 ...........................

فکر غروب

  بجز آتش ازین سنگر نخیزد                         یکی نوری صفا گستر نخیزد
ازانرو   همدل  فکر غروبیم                    که خورشیدی ازین خا ور نخیزد
            .......................................

خواب خوش

 چنا ن یا ران اسیر آب ونا نند                    که در پای هوس جان می سپا رند
بود عمری که خواب خوش ندیدیم                      بگوشم  تا بکی افسا نه خوانند                 
...................

خنده و گریه

دلم  ا زنو هوای  گریه دارد                      بنای    های ها ی گریه دارد
دران شهری که جز ما تم نروید                   چه می خندی که جای گریه دارد
                      .........................

دیو دیگر

که می گوید که رنج دی سر آمد                   بها رجا نفزای  از در آمد
لبا س لرزه بر اندام دلها ست               که دیوی رفت و دیوی دیگر آمد
.........
 
 
نورالله وثوق
جرمنی
20 -7 -2008